Me Before You︱หนังรักที่ไม่ใช่หนังรัก

Me Before You

Director : Thea Sharrock

Writers : Jojo Moyes (screenplay), Jojo Moyes (novel)

Stars : Emilia Clarke, Sam Claflin

เรื่องย่อ

เรื่องราวการโคจรมาพบกันของ ลูอิซ่า คลาร์ก สาวสดใส มองโลกในแง่ดี วัย 26 ปี จากแถบชานเมืองของอังกฤษ ที่กำลังตกงานและมองหางานใหม่ กับ วิล เทรย์นอร์  เศรษฐีหนุ่ม วัย 31 ปี ผู้ป่วยเป็นอัมพาตมา 2 ปี หลังประสบอุบัติเหตุจนกระดูกสันหลังได้รับบาดเจ็บ โลกที่ต่างไปจากเดิมของเขา ทำให้เวลาที่เหลืออยู่ไม่มากของเขาเป็นเพียงวันเวลาที่แสนน่าเบื่อ

จนเมื่อ คลาร์ก สาวน้อยสุดเปิ่นของเรา ได้มารับหน้าที่ผู้ดูแลสาวแก่ วิล โลกใบเดิมที่แสนน่าเบื่อของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป เมื่อ คลาร์ก คือสาวน้อยที่เข้ามาเติมเต็มรอยยิ้ม และทำให้ วิล กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง พร้อมกับมอความหวังที่อยากจะมีชีวิตอยู่อย่างคุ้มค่าต่อไป

บทความนี้เป็นเพียงความรู้สึกของเราหลังดูหนังจบเท่านั้น อาจมีการเปิดเผยเนื้อหาในหนัง 

“Push yourself. Don't Settle. Just live well. Just LIVE.”  

― Jojo Moyes, Me Before You

            สำหรับเราเรื่องนี้ทำให้นึกถึง the fault in our stars แต่บรรยากาศมันค่อนข้างต่าง (จังหวะในเรื่องนี้คล้ายๆ เลยนะ) พูดถึงเนื้อเรื่องเราคิดว่ามันให้อะไรกับเรามากกว่าความรัก

            ความรักระหว่างนางเอกกับแฟน คบกันมา 7 ปี มันฟังดูดีนะ แต่ทำไมสุดท้ายแล้วนางเอกถึงเลือกพระเอกมากกว่าคนที่คบกันมา 7  ปีละ?

             ในความคิดเราคือแฟนของนาง แพทริค เห็นแต่ความฝันของตัว ความสำเร็จของตัว นั้นก็ไม่ใช่ว่าแพทริคไม่รักลูนะ มันก็ต้องรักนั้นแหละ แต่แพทริคมองเห็นแต่ทางของตัวเอง ไม่เคยเห็นทางของลู เหมือนลูเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามแพทริค ในขณะที่วิลกลับสนับสนุนให้ลูได้ทำนู้นทำนี้ ทำสิ่งใหม่ๆ ให้วิ่งตามความฝันของตัวเอง ก็ไม่แปลกที่ลูจะเลือกวิลมากกว่า เราคิดว่าความสัมพันธ์ที่ดีมันต้องเคารพความฝันและเป้าหมายของกันและกัน สนับสนุนกันและกัน ไม่ใช่ให้ฝ่ายใดฝ่ายนึงคอยพลักดันอยู่ฝ่ายเดียว

            ความรักระหว่างนางเอกกับพระเอก แค่รักก็เพียงพอต่อการมีชีวิตแล้วเหรอ?

            การมีชีวิตนั้นมันสวยงามและมีคุณค่า นั้นคือสิ่งที่ลูอยากให้วิลรับรู้ โดยการพาวิลออกไปข้างนอก ไปดูแข่งม้า ไปดูคอนเสิร์ต ไปเที่ยว แต่สิ่งเหล่านั้นกลับมาเติมเต็มชีวิตของนางเอกแทน

            ขณะที่วิล พระเอกผู้ตายด้าน เริ่มกลับมายินดีกับชีวิตที่เหลืออันน้อยนิดอีกครั้ง แต่นั้นเพียงพอต่อการมีชีวิตต่อหรือ? สำหรับเรา เราเห็นด้วยกับการตัดสินใจของวิลนะ ความรักมันไม่สามารถรั้งเราไว้ได้ วิลสัมผัสการใช้ชีวิตอย่างเต็มที่มาแล้ว ได้เดทกับสาวสวย ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ได้เที่ยวอย่างสุดเหวี่ยง สุดท้ายแล้วเขาต้องมีชีวิตอยู่เพียงเผื่อรัก? คงเป็นไปไม่ได้ ในความรู้สึกของวิล ตอนนี้มันใช่ตัวตนของเขาอีกต่อไป เพราะทุกครั้งที่เขามองย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาเหล่านั้นมันทำให้เขาเจ็บปวด

            กลับมาที่ตัวนางเอก แน่นอนว่าพอรู้ว่าตัวเองนั้นไม่สามารถเปลี่ยนใจวิลได้ ก็เสียใจรู้สึกว่าวิลนั้นเห็นแก่ตัว แต่สุดท้ายก็ลูก็ตัดสินใจเดินทางไปเพื่อบอกลาวิล ในส่วนนี้หนังทำให้เรารู้ว่าความสัมพันธ์ที่ดีนั้นควรเคารพการตัดสินใจของกันแหละกัน ถึงบางครั้งมันจะเจ็บปวดแต่มันก็จบอย่างสวยงาม  

“I will never, ever regret the things I've done. Because most days, all you have are places in your memory that you can go to.” ― Jojo Moyes, Me Before You

            สุดท้ายแล้วคนที่มาบอกเราว่าควรใช้ชีวิตให้เต็มที่นะ เติมเต็มความฝันของตัวเถอะ คือวิล  และแน่นอนนางก็น้อมรับคำของวิล

            Me Before you สำหรับเรามันคือหนังการใช้ชีวิตมากกว่าหนังรัก หนังทำให้เราย้อนกลับมาคิดว่าเราใช้ชีวิตนี้คุ่มค่ารึยัง?

ปล. เพื่อนบอกว่าหนังเรื่องนี้มีแต่คนเห็นแก่ตัว และเราก็เห็นด้วย แต่ส่วนใหญ่ตัวเป็นการเห็นแก่ตัวแบบรับได้นะ